Πριν χρόνια βρέθηκα με ένα φίλο σε ένα μπαρ στο κέντρο της Αθήνας. Προσέξαμε ένα περίεργο αφισάκι σε μια κολώνα στη μπάρα. Ήταν μια ασπρόμαυρη φωτογραφία της εισόδου του «περίφημου» Άουσβιτς με την γνωστή πινακίδα στην είσοδο «Η εργασία απελευθερώνει». Φώναξα τον μπάρμαν να τον ρωτήσω αν γνωρίζει τι σημαίνει. Όταν του εξήγησα -εν ολίγοις- με παρακάλεσε να κατεβάσω το αφισάκι διακριτικά. Τόσο ο ιδιοκτήτης, όσο και το προσωπικό δεν είχαν ιδέα τι διακοσμούσε το μαγαζί.

Στις αρχές Αυγούστου, ο υπουργός Εργασίας Άδωνις Γεωργιάδης δήλωσε στον ΣΚΑΙ: «Θεσπίζουμε τη δυνατότητα εργαζομένου να δουλεύει σε πολλαπλούς εργοδότες. Μπορεί να δουλεύει δύο οχτάωρα σε δυο διαφορετικούς εργοδότες και να είναι απολύτως νόμιμο, δηλωμένο και στα εισοδήματα του». Απάντησε μάλιστα σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου ότι εάν το επιθυμεί θα μπορεί μέσα στη μέρα να εργάζεται 16 συνεχόμενες ώρες, «δική του είναι η απόφαση, όχι δική μου».

Μετά από αυτές τις δηλώσεις ο πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου Σερρών και πολιτευτής του ΠΑΣΟΚ, Παναγιώτης Καρίπογλου έκανε μια ανάρτηση ενός σκίτσου με την είσοδο του στρατοπέδου Άουσβιτς και την επιγραφή «το 16ωρο απελευθερώνει» – κατά παράφραση του «η εργασία απελευθερώνει» (Arbeit macht frei). Ο ίδιος διέγραψε την ανάρτηση μετά τις αντιδράσεις, περί σχετικοποίησης του Ολοκαυτώματος με τη κυβέρνηση. Προφανώς φοβήθηκε.

Μήπως λοιπόν να ρωτήσουμε τις “απόψεις περί εργασίας” του ίδιου του οικονομικού διευθυντή όλων των στρατοπέδων συγκέντρωσης που κατασκεύασε η ναζιστική Γερμανία;

Διευκρινήσεις από τον χερ Oswald Pohl για το ωράριο στα στρατόπεδα

Ο Υπουργός Εσωτερικών του Ράιχ Χάινριχ Χίμλερ -πατέρας του Ολοκαυτώματος- δεν μπορούσε να σκεφτεί πιο ιδανικό πρόσωπο για το πρόγραμμα εργασίας των «εργαζόμενων» από τον Oswald Pohl, τον επικεφαλής του Κεντρικού Γραφείου Οικονομικών και Διοικητικών Υποθέσεων (WVHA).

Το προσωπικό αυτού του εξωπραγματικού φορέα, είχε αποδείξει την ευρηματικότητα στην εκμετάλλευση ανθρώπων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ήδη από το 1939 ο Χίμλερ είχε δώσει φιρμάνι την εποπτεία επί των οικονομικών θεμάτων και την αξιοποίηση της εργασίας των κρατουμένων να την έχει Pohl.

Όταν η ομάδα του Pohl αναδιοργανώθηκε τον Φεβρουάριο του 1942, ανήγαγε σε επιστήμη την εκμετάλλευση της ελάχιστης σωματικής ικμάδας εκείνων που είχαν μετατραπεί σε σκελετούς λόγω του υποσιτισμού και της κακομεταχείρισης.

Ο Pohl, πίστευε ότι έπρεπε να παρθούν μέτρα με στόχο να μετατραπούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε οργανισμούς καταλληλότερους για οικονομικά καθήκοντα, ενώ παλαιότερα είχαν πολιτική σημασία. Έπρεπε να κινητοποιηθούν οι εργαζόμενοι που είναι ικανοί για δουλειά για τους σκοπούς του πολέμου, αλλά και για τους σκοπούς της επικείμενης ειρήνης. Έτσι τον Απρίλιο του 1942 μάζεψε όλους τους επιθεωρητές, τους διοικητές, τους διευθυντές και τους επόπτες εργασίας όλων των στρατοπέδων συγκέντρωσης, για να τους εξηγεί ακριβώς τι θα έκαναν εφεξής, σημειώνοντας την «άκρως επείγουσα ανάγκη να μην καθυστερήσει η έναρξη των εργασιών για τους σκοπούς της βιομηχανίας εξοπλισμών».

Οι εντολές, λοιπόν, που τους έδωσε, σχετικά με τους σκλάβους, ήταν:

• Οι διοικητές των στρατοπέδων είναι μόνο υπεύθυνοι για την απασχόληση της διαθέσιμης εργασίας. Αυτή η απασχόληση πρέπει να είναι, με την αληθινή έννοια της λέξης, εξαντλητική προκειμένου να επιτευχθεί η μέγιστη απόδοση.
• Δεν υπάρχει όριο στις ώρες εργασίας. Η διάρκειά τους εξαρτάται από το είδος των εγκαταστάσεων εργασίας στα στρατόπεδα και το είδος της εργασίας που πρέπει να γίνει. Καθορίζονται μόνο από τους διοικητές των στρατοπέδων.
• Οποιεσδήποτε περιστάσεις (πχ γεύματα, προσκλητήρια) που ενδέχεται να οδηγήσουν σε μείωση των ωρών εργασίας, πρέπει επομένως να περιορίζονται στο ελάχιστο, ώστε να μην μπορεί να συμπυκνωθούν οι ώρες εργασίας περαιτέρω. Απαγορεύοται οι μεγάλες βόλτες στον τόπο εργασίας και τα μεσημεριανά προορίζονται μόνο για σκοπούς φαγητού.

Το σύστημα αυτό μετέτρεπε μέσα σε τρείς εβδομάδες μια γυναίκα, έναν άνδρα ακόμα και ένα παιδί σε κάτι που θυμίζει άνθρωπο, πριν τον οδηγήσει σε θάνατο. Υπολογίζεται ότι ο κάθε «εργαζόμενος» έφερνε στα γερμανικά ταμεία λίγο παραπάνω από 1600 μάρκα ετησίως, προτού καταλήξει σε φούρνους. Στα πρακτικά που διατηρεί αναρτημένα η Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Γιέηλ μπορεί να διαβάσει κανείς όλα όσα ειπώθηκαν στη Δίκη της Νυρεμβέργης σχετικά με το πρόγραμμα του Pohl, για όποιον έχει γερό στομάχι.

Τότε και σήμερα

O εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ απείλησε πως όποιος κάνει λόγο για δήθεν “16ωρο” απλώς ψεύδεται, χαρακτηρίζοντας χυδαίο όποιον «προσπαθεί να διανθίσει αυτά τα ψεύδη παρομοιάζοντάς τα με το Άουσβιτς».

Θα ήταν άδικη και επικίνδυνη υπερβολή να ταυτίσει κανείς τον Άδωνι Γεωργιάδη με τον Oswald Pohl, εφόσον ξέρουμε τι συνέβη στους συνανθρώπους μας τότε. Η αφίσα του πολιτευτή του ΠΑΣΟΚ αφήνει μια τέτοια αίσθηση.

Μα η υπερβολή του Καρίπογλου “τεντώθηκε” πολύ προς την επικίνδυνη κατεύθυνση που της έδωσε η ίδια η κυβερνητική σκέψη. Η εξέλιξη της ιστορίας μαρτυρά πόσο ύπουλα μπορεί να συνδέονται μεταξύ τους “παρακλάδια” πράξεων -όχι οι ίδιες οι πράξεις- που συμβαίνουν σε διαφορετικούς χρόνους, από πρόσωπα με διαφορετικό πολιτικό υπόβαθρο, αλλά και προθέσεις (δεν πιστεύω ότι έχει κακές προθέσεις μια ελληνική δημοκρατική κυβέρνηση).

Ο Pohl έλεγε πως δεν υπάρχει όριο στις ώρες εργασίας, ενώ ο Έλληνας υπουργός ότι μπορεί αυτό να είναι και μέχρι 16 ώρες. Βάζοντας δίπλα αυτές τις απόψεις φαίνεται πως το πρώτο είναι σατανικό, ενώ το δεύτερο έχει το στοιχείο του… μη υποχρεωτικού ενώ προσφέρει και επιπλέον χρήματα. Ο υπουργός προσέθεσε ότι «σε καμία περίπτωση δεν σταματά να εφαρμόζεται το ΠΔ88/1999 περί των ελαχίστων περιόδων ανάπαυσης που αποτελεί υπερεθνικό δίκαιο και όπου εκεί ορίζεται ρητώς ότι για κάθε περίοδο 24 ωρών η ελάχιστη ανάπαυση δεν μπορεί να είναι κατώτερη των 11 συνεχών ωρών, το οποίο συνεχίζει να ισχύει για κάθε εργοδότη στον οποίο εργάζεται ο εργαζόμενος».

Εάν όμως η ανάπαυλα είναι 11 ώρες και ο εργαζόμενος κλείνει 16ωρο τότε αυτό αθροίζει 27 ώρες, οπότε μάλλον κάτι δεν πηγαίνει καλά, σε επίπεδο μαθηματικών: 16 ώρες + 11 =… 24 ώρες(;)! Ας υποθέσουμε όμως ότι βγαίνουν τα κουκιά, μιας και μένει να δούμε όλο το νομοσχέδιο.

Σε μια κοπέλα που δουλεύει σε ένα φαστφουντάδικο, αλλά έχει ανάγκη επιπλέον χρημάτων, της λέει ο υπουργός σου δίνω τη δυνατότητα να πας και αλλού, άλλο ένα 8ωρο για να αυξήσεις το εισόδημά σου. Αν αυτή η κοπέλα επιστρέψει σπίτι της, που δεν θα έχει χρόνο να μαγειρέψει κάτι για τον εαυτό της, να μιλήσει με μια φίλη ή να βρεί έναν φίλο, καταλήξει ζόμπι, δεν απασχολεί. Η κατάργηση των προσωπικών στιγμών ωχριά μπροστά στις ανάγκες της κοινωνίας που διοικούν άνθρωποι -που έχουν εκλεγεί- που φέρνουν τέτοιους νόμους.

Ο πρόσφατος θάνατος του συναδέλφου Αντώνη Χρυσουλάκη αποδίδεται -όπως ανέφερε και ο δημοσιογράφος Δημήτρης Καπράνος- στη κόπωση. «Οι νέοι δημοσιογράφοι-που δεν έχουν ωράριο, που ψάχνουν με αγωνία δεύτερη και τρίτη απασχόληση για να φτάσουν τον βασικό μισθό- αμείβονται με τρόπο εξευτελιστικό».

Σίγουρα, σε πολλές ιδιωτικές επιχειρήσεις το 8ωρο -όπως και το 5μερο ή μη αμοιβόμενη εργασία τις αργίες- δεν ισχύει και το γνωρίζουν καλά αυτό οι ιθύνοντες του υπουργείου. Και δεν μιλάμε μόνο για εταιρείες που απειλούσαν το προσωπικό να ψηφίσουν το κυβερνόν κόμμα, αλλά και για εταιρείες με “αριστερούς” εργοδότες.

Υπάρχουν εταιρείες που δίνουν 3.000 και 5.000 ευρώ σε εργαζόμενο για να εργάζεται από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά και επιχειρήσεις που ναι μεν τηρούν το 8ωρο -άντε να το ξεπερνάνε “λιγουλάκι” βρε αδελφέ-, αλλά με αμοιβή 750 ή 800 ευρώ. Το επιπλέον ωράριο που ανακοίνωσε ο υπουργός δεν θεραπεύει τα παραπάνω, αλλά τουναντίον ρίχνει λάδι στη φωτιά. Με το να βάζει στο τραπέζι τη back-to-back εργασία ο υπουργός Άδωνις Γεωργιάδης -ο οποίος συγκέντρωσε 64.004 σταυρούς- ναρκοθετεί την ίδια τη κεντρική στρατηγική της κυβερνήσεώς του περί καταπολέμησης του δημογραφικού.

Με 16ωρη αγορά εργασίας, ακόμα και με το τυράκι της αίρεσης, άραγε τα ζευγάρια θα έχουν χρόνο να σκεφτούν να αποφασίσουν να κάνουν οικογένεια ή να την… κρατήσουν; Το παραδοσιακό πετυχημένο μοντέλο -ευεργετικό για όλους- να βάζει πλάτη η γιαγιά και ο παππούς, έχει εξαλειφθεί καθώς οι ελληνικές κυβερνήσεις και επιχειρήσεις έχουν συγκεντρώσει εδώ και χρόνια όλους τους νέους στην Αθήνα, μακριά από τα σπίτια τους στην επαρχία.

Η κυβέρνηση έχει λύση και γι’ αυτό. Επειδή λοιπόν οι γονείς δεν θα έχουν χρόνο για τα παιδιά, ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι θα τους βοηθήσει «με προγράμματα όπως το ολοήμερο δημοτικό, τις νταντάδες της γειτονιάς, τους παιδικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, για να μπορεί ένας πατέρας μια μητέρα να παίρνει το παιδί μαζί στην επιχείρηση και να μην αισθάνεται ότι πρέπει να παρατήσει τη δουλειά της για να κάνει παιδί». Βέβαια σε καμιά περίσταση από αυτές, ο μπαμπάς και η μαμά δεν θα μπορούν να επικοινωνήσουνε και να παίξουνε με το παιδί τους, αλλά τουλάχιστον θα βοηθήσει τα… στατιστικά δημογραφικά στοιχεία του “δίκαιου” έθνους. Αλλά σίγουρα «θέλουμε οι γυναίκες να μην αισθάνονται ότι θυσιάζουν τη καριέρα τους για να κάνουνε παιδιά» έχει πει ο πρωθυπουργός.

Η έλευση ενός ευτυχισμένου παιδιού στον κόσμο προϋποθέτει ευτυχισμένους γονείς, που προηγουμένως ήταν ελεύθεροι [εργένηδες] και είχαν χρόνο να γνωριστούν, να αγκαλιαστούν, να τα βρουν και να προχωρήσουν. Η 16ωροποίηση έστω και της σκέψης, θα περιχαρακώσει τους ανθρώπους στο δικό τους προσωπικό στρατόπεδο, να εργάζονται κινδυνεύοντας να καταλήξουν κρετίνες/οι που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει μια αφίσα με τον χώρο “εργασίας” του Oswald Pohl.