Αν δει κανείς τα σύνορα της Ελλάδος από την Αδριατική μέχρι την Ανατολική Θράκη θα αντιληφθεί ότι απλώνεται μπροστά του μια εντυπωσιακή γραμμή μήκους σχεδόν 1230 χλμ. Το πιο επικίδυνο σημείο παρ’όλα αυτά, βρίσκεται στη συνοριακή γραμμή με τη Βουλγαρία, καθότι η Βουλγαρία είχε την ικανότητα να επιστρατεύσει σε χρόνο ρεκόρ πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις απ’ ότι η Ελλάδα, απειλώντας τη Μακεδονία και τη Θράκη οι οποίες δε διέθεταν στρατηγικό βάθος.

Με άλλα λόγια, εκείνες οι περιοχές έχουν το πρόβλημα που έχει το Ισραήλ: σε περίπτωση επίθεσης δεν υπάρχει χώρος για υποχώρηση. Έτσι έπρεπε να βρεθεί μια φόρμουλα για να καθυστερήσουν οι βουλγαρικές δυνάμεις.

Όταν ο Καθενιώτης διατελούσε Α/ΓΕΣ είχε προτείνει στην κυβέρνηση Τσαλδάρη μια οικονομική κατασκευή οχυρών για την επιβράδυνση των βουλγαρικών στρατευμάτων. Ωστόσο με το που ανέλαβε ο Μεταξάς την κυβέρνηση, ανέθεσε στον Αλέξανδρο Παπάγο την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων και διέταξε την κατασκευή φαραωνικών οχυρωματικών έργων. Οι δικτάτορες ανέκαθεν επένδυαν σε τσιμέντο και έπαρση.

Από το 5ετές εξοπλιστικό πρόγραμμα της κυβέρνησης Μεταξά (1936-1941), οι στρατιωτικοί και πολιτικοί κύκλοι ήταν περισσότερο περήφανοι για την οχυρωματική «γραμμή Μεταξά» στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Ο Καθενιώτης -βαθύς γνώστης της οχυρωματικής τέχνης- αμφισβήτησε τα οχυρά Μεταξά καθώς δεν ανταποκρίνονταν στη σύγχρονη οχυρωματική, κόστιζαν δυσανάλογα πολλά χρήματα, ήταν ακατάλληλα για το σκοπό που κατασκευάστηκαν, ενώ μέχρι και τη γερμανική επίθεση δεν είχαν καν ολοκληρωθεί.

Το καθεστώς Μεταξά επιδόθηκε στην κατασκευή μόνιμων οχυρώσεων σαν να επρόκειτο να συγκρατήσει το βουλγαρικό κίνδυνο μόνο με αυτά. Παράλληλα το ΓΣ δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία στην υπεράσπιση των Ηπειρωτικών εδαφών παρά τις αντίθετες εισηγήσεις της διοίκησης της 8ης Μεραρχίας (Ηπείρου).

Όταν ο Αρχηγός Πυροβολικού της Μεραρχίας σ/χης Παναγιώτης Μαυρογιάννης κατέβηκε στην Αθήνα προκειμένου να πείσει τη Διοίκηση να του χορηγήσει το απαραίτητο ποσό για τη περάτωση των οχυρώσεων το μόνο που κατάφερε να αποσπάσει ήταν ένα εκατομμύριο δραχμές. Την περίοδο 1939-1940 το ΓΕΣ διέθεσε συνολικά για την οχύρωση Ελαίας μόνο 1,4 εκατομμύριο δραχμές, δηλαδή μόλις το 1.3% των δαπανών για τις οχυρώσεις Μακεδονίας-Θράκης, δυσχεραίνοντας απελπιστικά το έργο της 8ης Μεραρχίας.